პირადი გამოცდილება: როგორ ვისაუბროთ ინგლისურად კომპეტენტურად და თავდაჯერებულად, თუ თქვენ გადახვედით აშშ-ში, როგორც ზრდასრული

არ ვიტყუები, არ ვისწავლე ფრანგული, გერმანული ან იაპონური. მაგრამ ინგლისური ჩემს ცხოვრებაში თითქმის დაბადებიდან შემოვიდა, უფრო სწორად, სამი წლის ასაკიდან. ჩვენმა ფრებელიჩკამ (როგორც საბავშვო ბაღის აღმზრდელს ეძახდნენ ოდესაში) ქუჩებში გაგვიძღვა, სამი-ხუთი წლის ბლოკადები. ხელი მოვკიდეთ და ხმამაღლა ვკითხულობდით ლექსებს ინგლისურად.

შემდეგ - სკოლა ინგლისურით პირველიდან ბოლო კლასამდე. ინსტიტუტი - ინგლისურით. შემდეგ - სპეციალური ორმხრივი კურსები და, საჭმელზე, ორი წლის განმავლობაში, მაღაროელთა სამოთხეში (ქალაქი დონეცკი) ცხოვრება, რეგულარულად ვსწავლობდი კერძო მასწავლებელთან, რომელიც ადრე ცხოვრობდა აშშ-ში 50 წლის განმავლობაში (აშკარად ჯაშუშის პოზიციაზე) და ძალიან კარგად იცოდა ენა.

რატომ ჩამოვთვლი ამ ყველაფერს? ალბათ, ვცდილობ ვთქვა, რომ უკეთესი მომზადება შეუძლებელი იყო (დიპლომატები, უცხო ენების კურსდამთავრებულები, ამერიკაში დაბადებული და მთარგმნელები არ ითვლიან). ასე რომ, ბევრი განსაცდელის შემდეგ, დაპირებულ აშშ-ში რომ მივაღწიე, ენთუზიაზმით ჩავრთე ტელევიზორი, დაახლოებით ათი წუთის განმავლობაში ვუსმენდი და ... მოვემზადე უკან დასაბრუნებლად. დაიჯერეთ თუ არა, ათ წუთში ათი სიტყვა დავიჭირე. კალკულატორით შეიარაღებულმა სწრაფად გამოვთვალე, რომ ამ ტემპით ენის ნაწილობრივ გაგებას დაახლოებით 860 არასრული წლის განმავლობაში მივაღწევდი.

მაგრამ დინების საწინააღმდეგოდ ცურვა ჩემთვის ახალი არ იყო. სცემეს (ფიზიკურად და პასპორტის მიხედვით) და ბავშვობიდან გვავარჯიშებდნენ. ჩვენ ასევე უცხო არ ვიყავით სიცხის/სიცივის/ჭუჭყის/უხერხულობის რთულ პირობებში მოშენება და სამზარეულოში ზუზუნი პოპულაციის სრული მეთვალყურეობა და მე... შევიმუშავე უცხო ენის შესწავლის ჩემი პირადი სისტემა, რომელსაც ახლავე სიამოვნებით გაგიზიარებთ.

1. საუბარი

დღეში ორი საათის გატარება მიწევდა მეტროს მატარებელში (იმ წლებში (1980-იანი წლები) ჯერ კიდევ შედარებით უსაფრთხო ტრანსპორტი იყო). მანქანაში შესვლისას სწრაფად ვიპოვე შესაფერისი „თანამოსაუბრე“ და მივმართე უდანაშაულო კითხვა: როგორ მივიდე იქ, სად ჩამოვიდე, რა ვნახოთ ქვეყანაში ... და ა.შ. ათიდან ცხრა შემთხვევაში, აქცენტი რომ მოისმინეს (და კიდევ რა ისმოდა იქ, აქცენტის გარდა, არ ვიცი), მკითხეს, საიდან ვიყავიო. და მივდივართ. მთაზე გადავაფურთხე დიდი ხნის ჟანგიანი (თავში წლების განმავლობაში უსაქმური) სიტყვების მთელი მარაგი. დამისვეს კითხვები. Ვუთხარი. მერე ვიკითხე და მითხრეს. ასე რომ, დღეში ორი საათი (მინიმუმ) კვირაში ექვსი დღე. პლუს - სკოლა, სადაც ყველაფერი ინგლისურად არის. და მუშაობა - ნებისმიერ ადგილას, სადაც მხოლოდ ადგილობრივი მოსახლეობა მუშაობს ენის შესასწავლად.

ანუ წესი ნომერი 1 - ჩაძირე ენაში. ვინც არ ჩავარდა, მაინც ცუდად ლაპარაკობს და ისმის. ისინი დასახლდნენ რუსულენოვან რაიონებში, ყველაზე ნაკლები წინააღმდეგობის გზაზე. მაგრამ ისინიც გადარჩნენ, ფესვები ჩაყარეს, თუმცა ცდილობენ გადაუდებელი აუცილებლობის გარეშე არ წავიდნენ ამერიკაში. ისინი უყურებენ საკუთარ ტელევიზორს, სტუმრობენ საკუთარ მაღაზიებს და კონცერტებს. ისინი არ იცნობენ "უცხოებს", თუმცა მაღაზიაში უკვე შეუძლიათ საკუთარი თავის ახსნა და მექსიკელებსა და კორეელებსაც კი ესმით მათი, რომლებმაც მოახერხეს რუსული ენის სწავლა საკმარისად კარგად, რომ აეხსნათ თავი ნებისმიერ ბებიას თემაზე "კილოგრამი კარტოფილი და ორი სტაფილო სუპისთვის".

2. ინგლისური ყოველთვის და ყველგან

ჩემი ცხოვრება ისე მოვაწყე, რომ ყოველ თავისუფალ წუთს (და ორ სკოლაში და ორ სამსახურში ცოტა მყავდა) კომპეტენტური ინგლისური ყურში ჩამესმოდა. არა მუსიკა, არც შანსონი, არც ხუმრობები, არამედ ახალი ამბები ან რაიმე გადაცემა, სადაც ისინი საუბრობდნენ სწრაფად, კომპეტენტურად, თუმცა, უმეტესწილად, ეს არ იყო ნათელი ... რადგან სწრაფად.

On სათაური: ფსიქოლოგიური ხრიკები, რომლებიც დაგეხმარებათ ისწავლოთ ინგლისური თქვენი ტვინის მოტყუებით

3. წაიკითხეთ (სასურველია ხმამაღლა)

ყოველდღე ვიღებდი ვიღაცის მიერ გადაგდებულ გაზეთს ან ჟურნალს და ხმამაღლა ვკითხულობდი დაწერილს. ბევრი ენის შემსწავლელი გურუ არ დამეთანხმება, მაგრამ მე შევიმუშავე ჩემი საკუთარი სისტემა და არ ვამტკიცებ პატენტს. ხმამაღლა წავიკითხე არაუმეტეს 15 წუთისა, თავიდან ვერ გავიგე წაკითხულის დაახლოებით 95%. დიახ, მესმის თქვენი დაბნეულობა. მე თვითონ გამიკვირდა: რას მასწავლიდნენ საბჭოთა კავშირში მთელი ამ წლების განმავლობაში?... მაგრამ სამი თვის შემდეგ გაუგებრობის პროცენტი სამოცდაათამდე დაეცა. წლის ბოლოს ის უკვე ორმოცდაათი იყო. და ეს იყო გამარჯვება, განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ ლექსიკონი საერთოდ არ გამიხსნია (თუმცა ყველამ მირჩია ამის გაკეთება).

4. ისაუბრეთ ინგლისურ ენაზე, და არ თარგმნოთ რუსული სიტყვები

ენის შემსწავლელთა (ჩვენი თანამოქალაქეების, რა თქმა უნდა) ერთ-ერთი პრობლემა ის არის, რომ ისინი ... საუბრობენ რუსულად, ცვლიან მათ მიერ ნაცნობ ინგლისურ სიტყვებს. და ეს არ მუშაობს. ანუ გესმის, მაგრამ ეს ყველაფერი მოუხერხებელია და არა ინგლისურად. საბედნიეროდ, სწრაფად რომ მივხვდი, ვიყიდე ინგლისური იდიომების წიგნი და ვისწავლე დღეში ერთი. როგორც პატარა. მაგრამ ერთის დაცვით, მთელი ეს დღე მხოლოდ წინადადებებში უფრო ხშირად ჩასმის და საუბარში გამოყენების აუცილებლობით ვიყავი დაკავებული, რათა „შევრბოდე“. იყო, მაგალითად:

• არა ჩემი ჭიქა ჩაი
• როცა წვიმს აშხაპუნებს
• მძიმე კაკალი
• მე ყველა ყური ვარ

ეს ფრაზები, თუ არ არის ცნობილი, უაზროა. ერთი წლის შემდეგ, დანამდვილებით გეტყვით, უკვე საკმაოდ ჭკვიანურად ვსაუბრობდი (ჩემს თავს ყურადღებით ვუსმენდი და მიმავალ გზაზე ვისწორებდი), იდიომებს ვსვამდი, სადაც საჭირო იყო და სადაც არ იყო საჭირო.

On სათაური: გახადეთ თქვენი ინგლისური „გემრიელი“: მაგარი საკვების იდიომები

5. დაწერე

И ბოლო რამ ჩემი გამოგონება - ყოველდღე ვწერდი თხზულებებს. მან ეს გააკეთა: მან აიღო ფურცელი (შემდეგ ყველამ დაწერა ქაღალდზე), დაწერა თემა, მაგალითად, "ჩემი კატა" და დაწერა რაღაც კატაზე.

Ჩემი კატა. Მე მიყვარს ჩემი კატა. ის შავია. მას უყვარს აქეთ-იქით ხტომა. ის ბევრს ჭამს. აქ, აშშ-ში, შეგიძლიათ იპოვოთ კატების საკვების მრავალი ვარიაცია…

Რაღაც მსგავსი. მაგრამ როგორც კი ვფიქრობდი იმაზე, თუ რა დამეწერა შემდგომ, ორ-სამ წამზე მეტხანს, ჩემთვის ეს კომპოზიციის დასასრულს ნიშნავდა. დაწერა თუნდაც ორი წინადადება; გვერდი აუარა და ნომერ პირველი დაწერა. მეორე დღეს - სხვა ფურცელი, სხვა თემა, ვწერ სანამ არ მოვიფიქრებ - ნომერი ორი. ასი ნომერი რომ დავწერე, პირველი ამოვიღე წყობიდან და შევადარე მეასედს. განსხვავება წარმოუდგენელი იყო. თითქოს ორი განსხვავებული ადამიანის მიერ დაწერილი. არა მხოლოდ სხვადასხვა ქვეყნიდან - სხვადასხვა გალაქტიკებიდან.

ასე რომ, სისტემა მარტივია, მაგრამ ეფექტური. ის გამოსცადა ჩემს ასობით მიმდევარზე ბოლო ოცდათხუთმეტი წლის განმავლობაში. და მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება ვინმეს ეფექტური არ ჩანდეს, დამეხმარა. დაწყებიდან ორი წლის შემდეგ, მე, თითქმის გაბუტულის გარეშე, ვისაუბრე სხვადასხვა ინსტიტუტების მოწვევით და ვისაუბრე სსრკ-ში და ემიგრანტების ცხოვრებაზე აშშ-ში (რა თქმა უნდა, ინგლისურენოვანი აუდიტორიისთვის).

არა, არ იფიქროთ, ჩემი აქცენტი დამრჩა, როგორც მოზრდილებში მოსული უმეტესობა. მაგრამ მე არ ვაპირებდი მის დაკარგვას. ამოცანა იყო ლაპარაკის სწავლა, აზრების გამოხატვა და ნათქვამის გაგება. და შევასრულე.

დღემდე ვპოულობ დღეში ერთ საათს ინგლისური ენის სალაპარაკოდ და მოსასმენად, რათა შედარებით კარგ ფორმაში ვიყო. და მის განვითარებაზე დახარჯულ დროს მიმაჩნია ყველაზე გონივრული გამოყენება ამ ყველაზე დაუფასებელი და, სამწუხაროდ, შორს წასულ სიცოცხლის რესურსის - ჩვენი დროის.

და თქვენ, ძვირფასო მკითხველებო, გისურვებთ წარმატებებს ენის შესწავლის გზაზე ნებისმიერი გზით, რაც თქვენთვის მოსახერხებელი და გონივრულია!